Prawie w puszczy, choć jeszcze w pustyni...

Dziś o poranku odbyła się kąpiel w Atlantyku.

Potem znowu w drogę.

Niektórym dość mocno udzielił się klimat lokalny...

Czas na miejscową przekąskę:

I granica z Mauretanią - mnóstwo, mnóstwo papierków. Biurokracja galopująca.

Na ziemi niczyjej królują porzucone samochody i inne śmieci:

Krajobraz rodem z filmu "Mad Max"

Ekipa postanawia więc pobawić się w Mad Maxa.

Droga przypomina bardziej bezdroże.....

 I nagle, w środku pustyni....niemiła niespodzianka: Mućka zaczyna się "gotować". Po podniesieniu maski sprawa staje się jasna - przy porannym sprawdzaniu poziomu płynów, nie został zakręcony (ani zabrany...) korek od wlewu wody i - jak by tu powiedzieć - woda WYPAROWAŁA. Dolanie wody, mimo tego, że jest to środek pustyni - nie jest tak dużym problemem, jak znalezienie korka zastępczego. Stary pozostał  około 200km za nimi.
Dzielny B. radzi sobie z problemem dostępnymi środkami:

I dalej w drogę, przez urozmaicone krajobrazowo tereny:

Dzielna Mućka na szlaku

Pod wieczór zaczyna pojawiać się roślinność....

I droga zaczyna się bardziej wszystkim podobać....

A pod koniec dnia, daje się zauważyć nawet "zwierzęcość"

Od wschodu do zachodu słońca - przez pustynię

 Dzisiejszy odcinek to przejazd nad Oceanem przez Saharę Zachodnią - od okolic miasta Guelmim w Maroko, aż po granicę z Mauretanią, na południe.

Wschód słońca nad pustynią

Kawałek oceanu

Fauna odpoczywa...

 Brama wjazdowa z "obstawą"

Większy kawałek oceanu...

Miasteczko wśród pustyni

i znów droga - po horyzont

Ocean z bliska

Piknik ad urwiskiem....

I znów droga....
 

Fauna żeruje. Tylko na czym...?

(tu była seria fotek z kąpieli męskiej części Ekipy w źródełku, napotkanym na pustyni, jednak Cenzura nie przepuściła ich do publikacji na blogu)

Drogowskaz:

I znak drogowy:

 Kolejne miasteczko - uwaga! - z  RESTAURACJĄ!

 Ważny punkt podróży: przekroczenie Zwrotnika Raka

Pustynna droga w świetle zachodzącego słońca....

I sam zachód.....

Pustynia 2

Z samego rana Mućka zyskała nową ozdobę: czaszkę wielbłąda, znalezioną na pustyni.

 Odnaleziono również drogę, która była nico mniej piaszczysta, niż ta z poprzedniego dnia.....

Po zapewnieniach Panów Miejscowych o tym, że dalej jest WIOSKA, nie ma zaś DROGI, uczestnicy Wyprawy wybrali spośród siebie Delegację, która - przepakowawszy dary do jednego busa - pojechała nim hen, w bezdroża.

Reszta stała przez większość dnia w piaskach i kamieniach.
D. obsesyjnie odkurzał wnętrze samochodu. Syzyf mu się włączył? Ale w sumie: co innego robić pośrodku NICZEGO.

Jakieś miłosne, tęskne wyznania, na pustynnym kurzu.....

Delegacja, po pomyślnym wykonaniu zadania (myślę, że fotki będzie można znaleźć, z czasem, na zalinkowanych blogach): dotarła do szkoły, umiejscowionej w środku pustyni, przekazała dary dzieciakom i ich nauczycielce - powróciła  i - wspólnie już - ruszyli już w dalszą drogę - ku atlantyckiemu wybrzeżu.